Het einde van mijn vrijwilligerswerk!

Hola!

De tijd is echt belachelijk snel hier gegaan. Ik heb mijn laatste dag van mijn projecten er alweer opzitten.
Ik heb al een tijdje niets meer geschreven, dus ik zal hier even een samenvatting van de afgelopen weken opzetten.

Vier weken geleden was ik begonnen aan een nieuw project in de ochtend. 2 ochtenden in de week ging ik naar een opvang voor kinderen en volwassenen met een verstandelijke beperking. De meeste kinderen/volwassenen die hier wonen zijn door hun familie verstoten of zijn wees. Het was voor mij erg indrukwekkend om daar te werken. Bijzondere maar vooral hele trieste verhalen over de kindjes waar ik mee werkte.
Er wonen 26 kinderen, waarvan een aantal naar school gaan. De rest van de kinderen blijven in de opvang. Sommige van hun krijgen fysiotherapie. Ik was blij dat ik er een handje kon helpen, want ze konden veel hulp gebruiken. Het werk was voornamelijk de verzorging van de kinderen, fysio en spelen met de kinderen. De zorg is daar hoe wij de zorg misschien 50 jaar geleden kende. Ze hebben niet veel middelen, kinderen slapen in slaapzalen en op privacy en hygiene wordt niet veel gelet. Dat heeft mijn ogen wel even geopend en bedenk je dat wij het in de zorg toch allemaal niet zo slecht hebben. Maar buiten dat vond ik het werk erg leuk om te doen en vond ik het jammer dat mijn tijd er hier al op zat.

Op mijn project in het weeshuis zijn we 3 weken geleden gestart met het schilderen van een muur bij het sportveld. Het idee kwam van een andere vrijwilligster en met z'n vieren hebben we allemaal sportpoppetjes op de muur geschilderd. Het weeshuis bestaat uit 6 groepen met ong. 8 á 10 kinderen. Alle groepen mochten een van de schilderingen inkleuren en er verder zelf nog leuke dingen bijschilderen. Het was soms een chaos maar wel erg leuk om te doen. En het belangrijkste was toch wel dat de kinderen het super leuk vonden.
Gisteren heb ik afscheid genomen van mijn eigen groepje. Het afscheid viel me nog best zwaar, je raakt in die 8 weken toch wel erg aan ze gehecht. Ze waren ook zo dankbaar en het geeft een goed gevoel dat ze eigenlijk niet willen dat je weg gaat. Dus na heel veel kusjes en knuffels heb ik afscheid genomen van de meisjes!

Verder hebben we de afgelopen weekenden nog wat korte hikes gedaan in de buurt van Cusco.
Maar het hoogtepunt was toch wel de Inca trail naar de Machu Picchu afgelopen weekend.
Dit was een trekking van 4 dagen waarbij we veel moesten klimmen en dalen. Ontzettend zwaar maar oh zo mooi en zeker alle moeite waard.
Vooral dag 2 en 3 waren zwaar en lang. Dag 2 moesten we 5 uur klimmen naar 4250 meter met veel trappen en steile stukken. We waren ondertussen wel gewend aan de hoogte van Cusco (3300 meter), maar zodra je daar boven komt wordt het steeds lastiger om adem te halen en ben je dus elke stap buiten adem. Dat laatste uurtje maar de top leek daarom ook maar geen einde aan te komen. Na eindelijk aan de top te komen, heb je wel zo'n goed gevoel! Al waren we toen helaas nog niet klaar, we moesten nog 2 uur dalen door weer flink wat trappen af te lopen.
De volgende dag was erg mooi maar ontzettend lang, ook deze dag zaten aardig vol met klimmen en dalen. Je knieën en enkels zijn na die dag ook niet echt blij. En ook mijn onhandigheid hielp daar ook niet erg mee..
De laatste dag ben je kapot. Rond 3 uur stonden we op zodat we op tijd bij de machu Picchu zouden zijn. Nog een laatste wandeling van 2 uur met nog een leuke klim aan het einde, maar dan wordt je dan eindelijk beloond met het uitzicht over de Machu Picchu. Zo prachtig om te dat te zien en dat is waar je al die dagen voor gelopen hebt. Nog een klein uurtje om naar beneden te lopen en toen kregen we nog een rondleiding door de Machu Picchu, echt geweldig!
Na de Machu Picchu konden we kiezen om met de bus te gaan of nog 1,5 uur trappen af te lopen. Die keuze hadden Laura en ik toch best snel gemaakt. Na nog een paar uur in Agua Caliente door gebracht te hebben, hadden we onze trein- en busreis terug naar Cusco. Het was in totaal echt een super ervaring, eentje om nooit te vergeten!
Waar we tijdens deze hike toch wel het meeste respect voor hadden waar onze porters. Dit zijn de mannen die wekelijks de Inca trail lopen met zo'n 30 kilo op hun rug. De omstandigheden voor deze mannen zijn gelukkig wel beter geworden als jaren terug, toen ze nog zo'n 50 tot 70 kilo droegen, maar nog steeds zijn ze niet echt goed.

Zo dit was het weer! Vanaf morgenavond gaan we weer een nieuw avontuur beginnen, waar ik ontzettend veel zin in heb! Morgen vertrekken we met de bus naar Puno, waar we het Lake Titicaca gaan bezoeken :) daarna gaan we de grens over naar Bolivia. Laura en ik hebben daarvoor een route uitgestippeld waarmee we ongeveer 2 weken in Bolivia zullen verblijven. Daarna gaat onze reis verder naar Chili waar ik mijn laatste weken zal verblijven voordat ik weer terug naar Nederland ga!

Liefs, knuffels en kusjes!